Pakje Droomhuis is zo goed als op. Tijd voor een versie 2.0. De huidige doos zit namelijk te vol, sommige materialen zijn op én de verpakking kan aansprekender. Op zich verkoopt Pakje Droomhuis prima. Er zijn genoeg winkeliers die het idee tof vinden en de verpakking mooi genoeg. Zij trekken op hun beurt twijfelende consumenten over de streep met hun enthousiaste verhaal. Maar in winkels waar de klant niet vanzelfsprekend persoonlijk advies krijgt, moet een product zichzelf verkopen. En dat kan volgens de experts alleen ‘als het product je tegemoet schreeuwt’, wat nu niet gebeurt.
Een grote doos
In een overmoedige bui benaderde ik een paar maanden geleden een eigenaar van een speelgoedwinkel. Ik mocht langskomen met Pakje Doomhuis en Pakje Monster. De commerciële speelgoedman ging er eens goed voor zitten. De dozen voor Pakje Droomhuis waren te klein en zaten te vol. ‘Je denkt als consument en niet als producent. In deze doos zitten zoveel mogelijk spullen. Dat doet LEGO toch ook niet? Maak de doos twee keer zo groot én doe er minder in. Kies gewoon 1 groot ding wat lekker vult. Kan je 7,50 meer vragen en houden we er alle twee meer aan over.’ In een uur tijd werd ik een stuk wijzer… Het goede nieuws? Als ik hem ook een schoenendoos kon leveren die omgetoverd was tot droomhuis, dan wilde hij dit knutselpakket wel in de winkel leggen.
Een sterk, herkenbaar merk
Een verpakkingsjongen die zo aardig was om een avond met me mee te denken, was niet zo gecharmeerd van de verpakking van Pakje Monster. Mijn met zorg uitgekozen saladebak – diep genoeg om wat grotere materialen in te stoppen, ondiep genoeg om dit op enigszins ordelijke wijze te doen – had volgens hem de uitstraling van een goedkope snack. ‘Voor zo’n duurzaam product kies je toch geen plastic?’ Wel dus, met het idee dat je dan als consument in een oogopslag ziet dat de inhoud van ieder knutselpakket anders is. De verpakkingsjongen had duidelijk een beter gevoel bij de bruine kartonnen doos van Pakje Droomhuis. Plastic en karton naast elkaar in de winkel? ‘Een heel slecht idee, want zo bouw je niet aan een sterk, herkenbaar, merk.’ Deze gedachte was ook wel eens bij mij opgekomen, alleen had ik deze voor het gemak even terzijde geschoven.
Een surprise-ei
Afgelopen vrijdag zat ik aan tafel bij een reclamedame. Ook zij vond de wikkel en het etiket, ‘mooi en creatief, alleen niet aansprekend genoeg voor de winkel’. De belangrijkste reden? Te kleine letters en te gedetailleerde plaatjes. In plaats van de materialen zichtbaar te maken, zou zij juist kiezen voor een verrassingseffect. ‘Maak er een soort surprise-ei van. Kan je gelijk stoppen met netjes inpakken. Kinderen halen er toch direct alles uit. Bovendien is dit wel zo handig voor de medewerkers bij de sociale werkplaats.’ Ik dacht direct aan een buurvrouw die me bij de eerste, vrolijk rommelig ingepakte, doosjes op het hart drukte deze wat netter in te pakken. ‘Ouders houden van keurig. Daar moet je wel meer rekening mee houden hoor, want anders verkoop je niets’
Keuzes, keuzes, keuzes….
Om maar eens een cliché te gebruiken: zoveel mensen, zoveel meningen. En toch ben ik van ieder gesprek weer wat wijzer geworden. Vast staat dat het etiket aansprekender moet, in woord en beeld. Nog maar een paar keuzes te maken. De belangrijkste? Vasthouden aan de relatief goedkoop te versturen brievenbusdoos of kiezen voor een vorm die meer aanspreekt in de winkel, bijvoorbeeld een schoendoos of koker? De inhoud als grote verrassing of juist zoveel mogelijk zichtbaar? En in dat eerste geval: ordelijk inpakken of alles op een hoopje in de doos gooien? De komende tijd ga ik proberen een creatieve en aansprekende verpakking te bedenken, die ook goed scoort op het gebied van inkoopprijs en arbeidstijd. Hopelijk zie je binnenkort het resultaat!